inleiding egypte

Heel veel ontwikkelingsprojecten ontstaan vanuit een verlangen, maar slechts tien procent van over heel de wereld is geslaagd.

De Nubiers kunnen niet begrijpen dat wij onze ouders in een woon-en zorgcentrum steken.
Zonder uw eigen vader en moeder, was je er zelf niet. We kunnen daaruit afleiden dat Nubiers genereuze mensen zijn. Elkaar onderhouden, zorgen voor elkaar is een heel groot voorbeeld van generositeit, een voorbeeld dat wij niet kennen.

Wij, als westerlingen verdienen iets aan hun arm zijn.3
We moeten de arme bevolking juist empoweren van hun eigen cultuur, en ervoor zorgen dat ze deze herwaarderen, en ervoor zorgen dat ze er zelf geld mee kunnen verdienen, dit op zelfstandige basis. Westerlingen moeten zichzelf overbodig maken. Hoe kunnen we een programma creëren, dat er voor zorgt dat de Westerlingen geld willen geven aan de Nubische mensen? We concluderen dat dit alleen kan door echt de cultuur te leren kennen en hun hart open te stellen.

Wij denken altijd dat wij hen moeten ontwikkelen naar onze Westerse normen en waarden, en dat is de grote fout. Wij hebben veel meer geld, wij zijn enorm bang voor de dood.

De essentie, wat willen zij? En hoe kunnen we erop inspelen? En op een manier dat ze zelf hun verantwoordelijkheid nemen. Ze moeten het zelf in handen kunnen nemen.

De afstand tussen de twee verschillende culturen aanvaarden en omarmen.
We bekijken alles vanuit de westerse bril en projecteren dit op een andere cultuur.

Vooraleer ze in de auto stappen bidden zij tot Allah. Wanneer wij in de auto stappen weten we dat we verzekerd zijn.

3 Poverty you own it, kunstenaar (geraadpleegd op 10.12.2020)

Kennen de jonge Nubiers nog de taal? Nee, alleen de ouders, maar er begint daar terug beweging in te komen. De taal is hun identiteit. Als die taal sterft dan zijn wij die kwijt, en het is allemaal oraal. De Nubische taal staat niet geschreven. Daarom zijn wij in het Westen sterk, en onze cultuur is een globale hematologie geworden.

Keramieke potten waarin ze koken aanschouwen ze niet als kunst. In Afrika bestaat er geen kunsthistoriek. Etnische kunst zijn rituele symbolen en gebruiksvoorwerpen. Afrikaanse maskers worden beschouwd als kunst, maar voor hen is dat iets dat ze dagdagelijks gebruiken. Waarbij de kunstexpressie een medium is tussen het zichtbare en het onzichtbare.

We lopen in de tempels, zonder dat we weten wat ze echt betekenen. De Shammam krijgt zicht op de ancestral knowledge, en hij kan de schilderijen anders uitleggen en interpreteren dan wij.

In de archeologie van Egypte zijn er heel veel dingen die niet kunnen. Zoals de Abu Simbel tempels die ze op een andere plaatst nagebouwd hebben en niet op hun oorspronkelijke plaats staan.

Hoe kunnen we een andere visie op de toeristen ontwikkelen?
Tegelijkertijd de lokale bevolking respecteren, maar er toch een deel van kunnen uitmaken?

De grote Egyptische architect, Hassan fatty.
Vaak de 'architect van de armen' genoemd, maar wie wilt er nu arm genoemd worden?

Op de vraag "wie bent u?" antwoordt hij: "Ik ben een Arabische architect die elk referentiepunt in de Arabische samenleving verloren heeft, die zijn arabité verloren heeft. Ik ben op zoek naar een architectuur en een urbanisme, ik zoek en probeer mijn verloren arabité terug te vinden". In deze eenvoudige uitspraak vatte Fathy de hele betekenis van zijn werk en poëtica samen.

Hij schreef: "In het moderne Egypte is er geen inheemse stijl. De signatuur ontbreekt; de huizen van arm en rijk zijn karakterloos, zonder Egyptisch accent. De traditie is verloren gegaan, en we zijn afgesneden van ons verleden sinds Mohammed Ali de keel van de laatste Mameluke doorsneed”.

Fathy ontdekte de Nubische volksarchitectuur en de betekenis van het gewelf in de Egyptische geschiedenis tijdens een reis naar Aswan, waar hij in 1941 met studenten archeologische vindplaatsen bezocht. De verwijzing naar Nubië was al duidelijk in zijn project voor het Hamed Said huis, een jaar later gebouwd in de Cairene buitenwijk van al-Marg, dat uitgroeide tot een paradigma in zijn architectonische taal.

Het idee om met leem te bouwen werd gestimuleerd door het uitbreken van de oorlog, die de invoer van ijzer en hout had geblokkeerd. Er was een reële behoefte om lokale materialen te gebruiken, waaraan Fathy voldeed door de huizen van de boeren te observeren en door een diepgaand inzicht te ontwikkelen in het gebruik van lemen bakstenen bij de bouw van gewelven en koepels.

De Nubische bogen waarover gesproken wordt zijn dus niet Nubisch, maar blijkbaar komen ze van het Zuiden.
We gaan niet de traditionele cultuur, vanuit de boeken, van voor de Aswandam. We gaan kijken hoe de mensen daar mee omgaan. Het Nubische is datgene waar ze zelf geld mee verdienen. De Nubische stijl en decoratie om toeristen aan te trekken. Geen theater namaak, daar ligt de kern van genereus zijn, maar de echte cultuur van vandaag beleven.

De dorpen in Aswan, daar hebben ze de oude beeldentaal naar decoratie versierd. Het Nubisch zijnde is al een vertekend beeld.
Het is een kleurrijk dorp dat is nagebouwd met als doel toeristen te lokken. De kleuren zijn niet historisch Nubisch. Nu worden de muren heel decoratief geschilderd. We moeten dus heel erg opletten en realistisch zijn in het feit dat Nubiers nooit zo gewoond hebben.

Heel veel symbolen nemen designers over, maar we weten niet wat de betekenis is.
Hassan Fathy is Egypte's bekendste 20ste-eeuwse architect. Hij was ook een man van tegenstellingen. Hij was van rijke komaf en had een westerse opleiding genoten. Toch omarmde hij traditionele, volkse vormen, technieken en materialen en promootte gedurende zijn hele carrière het gebruik ervan als onderdeel van een campagne om de omstandigheden van de arme plattelandsbevolking van Egypte te verbeteren. Earth & Utopia beschrijft deze levenslange toewijding aan de hand van persoonlijke interviews door de auteur, foto's en tekeningen uit de Hassan Fathy archieven, en Fathy's eigen geschriften over dit onderwerp, waarvan vele voor het eerst gepubliceerd worden. Dit prachtige, fascinerende en wetenschappelijke boek zal essentiële lectuur zijn voor studenten, academici en algemene lezers die geïnteresseerd zijn in Fathy, en de ontwikkeling van de Arabische en volkstaal architectuur, aardebouw, architectuur voor de armen, en duurzaamheid.
Dit boek zal essentiële lectuur voor studenten, academici en algemene lezers geïnteresseerd in Fathy, en de ontwikkeling van de Arabische en volkstaal architectuur, de bouw van de aarde, architectuur voor de armen en duurzaamheid.

Vaststellingen
&
Conclusie

Klik hier voor het Stoppelaerehuis van Hassan Fathy, gerestaureerd door de Factum Foundation en het Tarek Waly Centre for Architecture and Heritage.

"Airbnb, maar verandert zo steeds meer in koopwaar. sociale media hebben de toegang tot binnenhuisarchitectuur democratischer gemaakt, maar mede daardoor zijn interieurs steeds meer op elkaar gaan lijken. Daar staat tegenover dat buitengewone, persoonlijk ingerichte huizen alleen maar fascinerende en inspirerender zijn geworden."

Woonruimte als grondstof

In onze digitale tijd vervagen de grenzen tussen publiek en privé, tussen wonen en werken. De komst van draadloos internet heeft het in zekere zin irrelevant gemaakt om ruimtes in te delen op basis van hun functie. Woonruimte wordt online aangeboden via platforms als Airbnb, maar verandert zo steeds meer in koopwaar. sociale media hebben de toegang tot binnenhuisarchitectuur democratischer gemaakt, maar mede daardoor zijn interieurs steeds meer op elkaar gaan lijken. Daar staat tegenover dat buitengewone, persoonlijk ingerichte huizen alleen maar fascinerende en inspirerender zijn geworden. In veel stadscentra wordt de schaarse woonruimte een waardevolle grondstof, waarmee zelfs gespeculeerd wordt. Dat maakt herbestemming van bestaande gebouwen, efficiënt ruimtegebruik en nieuwe energieconcepten nog belangrijker .